ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (Στον Μαξιμ)

Ολη σου την μικρη ζωη
εζησες λευτερο πουλι
ολοι σε νομιζαν φυλακισμενο
κι΄απο τη μοιρα κυνηγημενο

Περασες δυσκολα η αληθεια
αλλοι δε θα'ντεχαν, μα σου΄γινε συνηθεια
ηθελες παντοτε κατι απλο
να εισαι ανθρωπος και οχι ερπετο

Καποιοι σε μπλεξανε με το κακο
θανατο σκορπισες και φονικο
εκανες τους πολλους να κλαψουν
κι΄απο το χαρτη τους να σε ξεγραψουν


Σε βαλαν στο σημαδι σαν αγριμι
λες κι΄΄αμα θα σε κανανε ψοφιμι
ο κοσμος θα καθαριζε απ΄τη βρωμα
μα ενω εσυ εφυγες η μποχα ακομα

Μια σφαιρα τελευταια
εφυλαξες για σενα
σαν ερχονταν η ωρα
που θα΄ναι ολα χαμενα


Αυτοι νομισανε οτι σε κλεισανε
και τη ζωη σου εξαφανισανε
μα οταν ηρθ΄η ωρα και σε σκοτωσανε
ανοητοι δεν νιωσανε,
οτι πραγματικα σε λευτερωσανε...